Πλάνητες - Olga Tokarczuk

Δεν είναι πράγματα αυτά για μένα. Κατά πάσα πιθανότητα μου λείπει κάποιο γονίδιο που ορίζει πως όταν ένας άνθρωπος παραμείνει για καιρό σε ένα σημείο βγάζει ρίζες. Το προσπάθησα πολλές φορές, αλλά οι ρίζες μου ήταν ρηχές, ξεριζωνόμουν με την παραμικρή ριπή του ανέμου. Δεν ξέρω να βασταίνω, δεν κατέχω αυτή την ιδιότητα των φυτών. Δεν αντλώ χυμούς από τη γη, είμαι ένα είδος αντι-Ανταίου. Η ενέργειά μου αντλείται από την κίνηση –από το ταρακούνημα των λεωφορείων, από το βουητό των αεροπλάνων, από το τραμπάλισμα στα φέριμποτ και τα τρένα.

Είναι πλέον γνωστό πως η αληθινή ζωή λαμβάνει χώρα μέσα στην κίνηση.

Το να σχεδιάζεις δεν σημαίνει ποτέ απλή απεικόνιση – για να δεις πρέπει να ξέρεις να κοιτάζεις, πρέπει να ξέρεις τι κοιτάζεις.

Αναγνωρίζοντας κάτι διαισθητικά, καταλαβαίνουμε συγχρόνως την αιτιοκρατική αναγκαιότητα ύπαρξης όλων των πραγμάτων. Όλα όσα είναι αναγκαία δεν μπορούν να είναι τόσο διαφορετικά. Αν το συνειδητοποιήσουμε καλά αυτό, θα νιώσουμε μεγάλη ανακούφιση και κάθαρση. Δεν θα μας ανησυχούν πια η απώλεια των αγαθών μας, η πάροδος του χρόνου, τα γηρατειά και ο θάνατος. Με αυτόν τον τρόπο θα κατευνάσουμε την ψυχική μας ανησυχία και θα κατακτήσουμε την πνευματική γαλήνη.

Στην ψυχολογία του ταξιδιού λένε πως η ομοιότητα που βλέπει κανείς ανάμεσα σε δύο τόπους βρίσκεται σε ευθέως ανάλογη σχέση με την απόσταση ανάμεσά τους. Το κοντινό δεν μας φαίνεται όμοιο, παρά μας φαίνεται ξένο. Συχνά διαπιστώνουμε-έτσι λέει η ψυχολογία του ταξιδιού-στις πιο απομακρυσμένες γωνιές του κόσμου τη μεγαλύτερη ομοιότητα.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη, σε μετάφραση της Αλεξάνδρας Ιωαννίδου.
Διαβάστε περισσότερα εδώ.