Στην άκρη του γκρεμού / Ραφαέλ Τσίρμπες
Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο Στην άκρη του γκρεμού του Ραφαέλ Τσίρμπες, είχα ενθουσιαστεί από την πολύ ωραία του έκδοση από τις εκδόσεις Κέδρος, με ένα εξώφυλλο με πολύ ιδιαίτερη αισθητική και κοπή. Έτσι το είχα ξεχωρίσει και ήθελα να το διαβάσω όσο πιο σύντομα γινόταν. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, μπορώ να πω πως δεν είμαι το ίδιο ενθουσιασμένος με αυτό, στην ουσία νιώθω πως έχω καταβάλει τεράστια προσπάθεια για να το τελειώσω.
Με την ισπανική κρίση ως φόντο.
Στην αρχή σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον ένα βιβλίο για την κρίση που περνάμε όλοι, με τις συνέπειες, τα άγχη της αλλά και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο ήρωας του βιβλίου, Εστέμπαν θα αναγκαστεί να κλείσει το ξυλουργείο που έχει στην ισπανική πόλη Όλμπα, αφήνοντας στο δρόμο τους υπαλλήλους του. Οι τύψεις τον αναγκάζουν να αναζητήσει τα αίτια που τον οδήγησαν σ΄αυτή την επιλογή και να διερευνήσει τον διττό ρόλο του ως θύτη και θύματος. Παράλληλα, στην αρχή του μυθιστορήματος βρισκόμαστε στη θέση ενός μετανάστη από τη Λατινική Αμερική που βρίσκει ένα πτώμα στον βάλτο της περιοχής αλλά διστάζει να το καταγγείλει από φόβο μήπως μπλέξει.
Στη συνέχεια όμως, όλο αυτό που στην αρχή φάνταζε ενδιαφέρον και ως ένα βαθμό ικανό να με κάνει να δεθώ με τους χαρακτήρες, έγινε μια ανάγνωση πολύ δύσκολη. Ίσως να οφειλόταν στον εξαιρετικά πυκνογραμμένο λόγο του συγγραφέα, που χωρίς παύσεις, χωρίς παραγράφους, έλεγε…κι έλεγε…κι έλεγε, σα να μην τον ένοιαζε αν θα έχει τον αναγνώστη μαζί του. Από ένα σημείο του και μετά ήθελα μόνο να το τελειώσω· με είχε κουράσει πολύ.
Διαβάζοντάς το, στάθηκα όμως σε αρκετά σημεία του, αυτά που μιλούσαν για τον ρατσισμό αυτών που προέρχονται από τη Λατινική Αμερική, για τη διαφορετικότητά τους και το πως τους αντιμετώπιζαν οι Ισπανοί. Αλλά αυτό που με άγγιξε περισσότερο έχει να κάνει με τη ζωή του Εστέμπαν. Σε μια τόσο δύσκολη στιγμή του, που καταστρέφεται στην κυριολεξία επαγγελματικά, προσπαθεί να βρει ένα στήριγμα κάπου αλλού, αλλά δεν υπάρχει τίποτα· νιώθει άδειος γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή ακολουθούσε όνειρα άλλων για τη ζωή του.
Για να αντέξει κανείς, για να συνεχίσει να ζει, απαιτείται μια γερή δόση ρεαλισμού. Η ικανότητα να ξεγελά κανείς τον εαυτό του. Τελικά επιβιώνουν μόνο αυτοί που καταφέρνουν να πιστέψουν ότι είναι αυτό που δεν είναι.
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα από ένα βιβλίο που έχει ως θέμα του την κρίση… Νομίζω πως τελικά έχω ανάγκη να διαβάσω κάτι που θα με κάνει να αλλάξω, να ονειρευτώ, να πάρω θάρρος, να ξυπνήσω. Αυτό το βιβλίο, δεν μου έκανε τίποτα από αυτά, αντίθετα με βάρυνε πολύ, ίσως επειδή δεν μπορούμε να δούμε από απόσταση ακόμη τα γεγονότα της κρίσης ή γιατί έχουμε κορεστεί.
Γνωρίζω πως το συγκεκριμένο βιβλίο, απέσπασε το Εθνικό βραβείο Λογοτεχνίας 2014 στην Ισπανία και πως αγαπήθηκε εκεί και από τους κριτικούς, αλλά και τον κόσμο. Πιθανώς να αγγίξει το ίδιο και το ελληνικό κοινό, η γνώμη μου όμως είναι ότι αυτό το βιβλίο, δεν είναι ένα μυθιστόρημα, είναι κάτι άλλο που δεν μπορώ να διευκρινίσω…
Θα χαρώ όμως να δω τα σχόλιά σας. Θα με ενδιέφερε να δω μια οπτική που δεν κατάφερα να προσεγγίσω εγώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου