Οι υπολήψεις - Juan Gabriel Vásquez

Η ταυτότητα του γελοιογράφου εξαρτάται απ’ τις μεζούρες με τις οποίες ανακατεύει τα δύο υλικά, αλλά τα δύο υλικά πρέπει πάντα να υπάρχουν. Δεν υπάρχει γελοιογραφία χωρίς κεντρί, όπως δεν υπάρχει χωρίς μέλι. Δεν υπάρχει γελοιογραφία αν δεν υπάρχει υπονόμευση, γιατί κάθε αξιομνημόνευτη εικόνα ενός πολιτικού είναι εκ φύσεως υπονομευτική: αφαιρεί την ισορροπία απ’ τον επίσημο και αποκαλύπτει τον απατεώνα. Αλλά ούτε νοείται γελοιογραφία που να μη φέρνει χαμόγελο, έστω και πικρό, στο πρόσωπο του αναγνώστη…

Όπως ακριβώς οι βεβαιότητες του παρελθόντος μπορεί με τον καιρό να πάψουν να ’ναι βεβαιότητες, το ίδιο μπορεί να συμβεί και μ’ ένα τυχαίο ή προσχεδιασμένο γεγονός: ξαφνικά, όλα τα στοιχεία χάνουν την ισχύ τους, η αλήθεια παύει να είναι αλήθεια, αυτό που έχεις δει είναι σαν να μην το ’χες δει, αυτό που έχει συμβεί σαν να μην είχε συμβεί: χάνουν τη θέση τους στο χρόνο και στο χώρο, καταβροχθίζονται, περνάνε σε άλλο κόσμο, ή σε μιαν άλλη διάσταση του κόσμου, μια διάσταση που αγνοούσαμε. Όμως πού είναι; Πού πάει το παρελθόν όταν αλλάζει; Σε ποιες πτυχές τού κόσμου μας κρύβονται, δειλά και ντροπιασμένα, τα γεγονότα που δεν μπόρεσαν να μείνουν, να συνεχίσουν να ’ναι αδιαμφισβήτητα παρά τη φυσιολογική φθορά του χρόνου, να κερδίσουν τη θέση τους στην ανθρώπινη ιστορία;

Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ίκαρος, σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη.