Αγαπητέ Θεέ / Έρικ Εμανουέλ Σμιτ

Το Αγαπητέ Θεέ (εκδόσεις Opera, 2013) του Έρικ Εμανουέλ Σμιτ, είναι από εκείνα τα βιβλία που παρά το μικρό τους μέγεθος είναι ικανά να μας γεμίσουν αισιοδοξία και δύναμη. Και δεν θα μπορούσε να μας αγγίξει περισσότερο, αν δεν είχε κάνει αναφορά σε κάτι που μας τρομάζει απ’ οτιδήποτε άλλο στη ζωή μας, τον θάνατο.

Παρά την ελαφρότητα που με την πρώτη ματιά κάποιος μπορεί να το χαρακτηρίσει, αποτελεί ένα κείμενο μικρής έκτασης που φέρνει στην επιφάνεια ουσιαστικές ιδέες για τη ζωή, ικανές να μας γεμίσουν αισιοδοξία για όλα εκείνα τα σκοτεινά και τα δύσκολα του καθενός μας.

Ο Όσκαρ, ένα δεκάχρονο αγόρι νοσηλεύεται στο νοσοκομείο με λευχαιμία. Τα γράμματα που θα απευθύνει στον Θεό είναι αυτά που θα τον βοηθήσουν ψυχολογικά, παρά την περίεργη και απόμακρη στάση των γονιών του. Ο Όσκαρ, σε αυτό το μικρό διάστημα της νοσηλείας του θα κάνει φίλους, θα προλάβει να ερωτευτεί και θα έχει μαζί του τη θεία Ροζ που ήταν πλάι του από την πρώτη κιόλας στιγμή.

Στις επιστολές αυτές, που γράφονται από τον Όσκαρ σε καθημερινή βάση, ο ίδιος μιλάει ανοιχτά για ό,τι μπορεί να τον απασχολεί: για αυτά που τον νευριάζουν, και αυτά που δεν μπορεί να καταλάβει.

Όπως μεγαλώνουμε όλοι μας, έτσι και ο Όσκαρ, έχει μάθει ότι όλα τα καλύτερα στη ζωή μας έρχονται στη συνέχεια, και όπως όλα τα παιδιά πρέπει να κάνει υπομονή για να μπορέσει να απολαύσει τους καρπούς των προσπαθειών του. Κι αν δεν υπάρχει όμως μέλλον; Κι αν όλα είναι τόσο μακρινά και το τέλος τόσο κοντά;

Η ιδιόμορφη αυτή επικοινωνία του θα τον βοηθήσει να κρατήσει την πίστη του γι’ αυτό που θα έρθει, ό,τι κι αν είναι αυτό, και θα καταφέρει να δημιουργήσει ξανά ουσιαστικές σχέσεις με τον περίγυρό του.

Ένα βιβλίο που διαβάζεται κυριολεκτικά με μία ανάσα. Παρά την σκληρή πραγματικότητά του είναι γεμάτο χιούμορ και αισιοδοξία, καρποί της αληθινής αγνότητας του Όσκαρ. Ξεκινάς να το διαβάζεις και τα γεγονότα και τα άλματα του χρόνου σε προλαβαίνουν. Σκέφτεσαι ότι μάλλον πρόκειται για κάποιο λάθος ή ίσως κάποιο όνειρο… γιατί ο Όσκαρ χθες ήταν δέκα χρόνων και τώρα ήδη είναι δεκαπέντε και στις επόμενες σελίδες συζητάει για τον γάμο του:

«Ό,τι σιχαινόμουν πριν, όταν ήμουν νέος, τα φιλιά, τα χάδια ―ε, λοιπόν, τελικά μου άρεσαν. Περίεργο πώς αλλάζει ο άνθρωπος, ε;»

Ο Όσκαρ όμως, συνειδητοποιούμε ότι ζει την ίδια του την ανάγκη να βιώσει κάθε στάδιο της ενήλικης ζωής του με τα καλά και τα κακά του, γιατί διαφορετικά μπορεί να μην τα καταφέρει.

«Μονάχα ο Θεός έχει το δικαίωμα να με ξυπνήσει».

Γλυκόπικρη αίσθηση η ανάγνωσή του, αλλά στη γεύση που θα μας αφήσει τελικά κυριαρχεί η γλυκύτητα, η ουσιαστική όρεξη για ζωή. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να υπάρχει στη ζωή μας μια θεία Ροζ που θα μας γεμίζει με στόχους και αισιοδοξία, καμία φορά πρέπει να τη δημιουργήσουμε εμείς.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Opera σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη.