Σπούτνικ αγαπημένη - Χαρούκι Μουρακάμι

Κάπως έτσι ζούμε τη ζωή μας. Όσο ριζική και μοιραία κι αν είναι η απώλεια, όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό που μας έκλεψαν―που μας άρπαξαν μέσα απ’ τα χέρια―, ακόμη κι αν αλλάξαμε εντελώς κι απ΄τον προηγούμενο εαυτό μας δεν έχει μείνει παρά μόνο η επιδερμίδα, συνεχίζουμε να παίζουμε τον ρόλο της ζωής μας όπως και πριν, βουβά. Πλησιάζουμε όλο και περισσότερο στο τέλος του χρόνου που μας αντιστοιχεί, αποχαιρετώντας κάθε κομμάτι που αφήσαμε πίσω μας. Επαναλαμβάνοντας, πολλές φορές με περισσή επιδεξιότητα, τα άπειρα κατορθώματα της καθημερινότητας. Αφήνοντας πίσω μας ένα αίσθημα απροσμέτρητου κενού.

Κάποιος είπε κάποτε ότι εάν κάτι μπορεί να εξηγηθεί μ’ένα μόνο βιβλίο, τότε δεν αξίζει να εξηγηθεί.